Należy wiedzieć, że w ciągu wieków starożytni (antyczni) Majowie rozwinęli kilka takich oto różniących się od siebie stylów architektonicznych:
1). Styl Rio Bec – typowy dla regionu Rio Bec (południe obecnego stanu Campeche). Cechy charakterystyczne: budowle z trzyczęściowymi fasadami, niektóre obejmujące sześć lub więcej pomieszczeń, liczne dekoracje w formie olbrzymich zoomorficznych masek w niższych partiach budowli (na przykład w Becan czy Xpujil), tablice z rzędami masek oraz bogata ornamentacja geometryczna.
2). Styl Chenes – architektura zbliżona pod względem formy do stylu Rio Bec, chociaż wykorzystuje niektóre elementy stylu Puuc (o którym później powiemy). Cechy charakterystyczne: budowle z fasadami dzielonymi na części, fałszywe wieże po obu stronach budowli, zoomorficzne maski otaczające otwory wejściowe i wyższe partie fasad, stiukowe rzeźbienia, długie zdobione gzymsy, grzebienie attykowe wykonane z jednego muru oraz rzędy długonosych masek na rogach budowli. Co ciekawe, najlepszymi realizacjami utrzymanymi w tym stylu są budowle w Chicanna.
3). Styl Peten – cechy charakterystyczne: budowle wzniesione na stromych piramidach schodkowych, świątynie z wysokimi ażurowymi grzebieniami, zdobionymi niegdyś stiukowymi dekoracjami. Piramidy otaczają kompleksy budowli, które jak się wydaje, służyły jako centra administracyjno-mieszkalne dla elity miasta. Budowle wniesione w regionie Peten (na granicy z Belize i Gwatemalą) charakteryzują się szerokimi ścianami, wąskimi pomieszczeniami przesklepionymi fałszywym łukiem, brakiem zdobień w niższych partiach budynków oraz fasadami pokrytymi zdobieniami ze stiuku, wśród których częste są maski. Budowle wzniesione w tym stylu zobaczymy między innymi w Tikal.
4). Styl północno-zachodni – cechy charakterystyczne: dziedzińce z galeriami, tablice między odrzwiami, dekorowane stiukowymi postaciami ludzkimi oraz inskrypcjami hieroglificznymi, dachy mansardowe pokryte stiukowymi rzeźbieniami przedstawiającymi postaci władców, bóstwa, zwierzęta oraz motywy antropomorficzne. Grzebienie attykowe wykonane z podwójnego prostokątnego muru, pokrytego w całości rzeźbionymi zdobieniami. Przykłady tego stylu zobaczymy w Palenque.
5). Styl Puuc – związany z ośrodkami w Uxmal, Kabah, Sayil i Labna. Budowle w tym stylu stawiano najczęściej wokół czworokątnych placów albo wzdłuż linii na sztucznie usypanych platformach. Są to niewysokie budynki podzielone na dwie części: dolną i górną. Część górna posiada bogatą dekorację rzeźbiarską, dolna zaś to nieozdobiona ściana z licznymi wejściami rozmieszczonymi na elewacji (najczęściej z zachowaniem jednakowych odległości). Należy wiedzieć, że styl ten cechuje się też występowaniem kolumn pełniących funkcję podpory dzielącej duży otwór wejściowy na mniejsze lub służących jako element architektonicznego podziału górnej części elewacji. Grzebienie wieńczące dachy świątyń pojawiają się na tym terenie w VI i VII wieku, w okresie późniejszym nie były już jednak stosowane.
Interesujące, że istnieje tyle stylów, bo szczerze mówiąc, budowle prezentują się podobnie.